Modo indefinìo

In lenguìstica un modo indefinìo el xe na fórma verbałe sensa indicasion de persóna.

Par exenpio l'infinìo "ła toła ła serve par disnar", el partisipio (pasà) "dopo disnà gh'è rivà dei amisi " e el gerundio "disnando masa se dorme mal" no i dixe mìa da sołi chi che disna (=che pransa): al łìmite se pol capirlo dal resto de ła fraxe o da ła situasion, ma el verbo da soło no'l dixe mìa gnente e podarìa èser "mi, ti, łu, eła, łuri".

Un modo finìo invese el dixe anca da soło chi che fa cósa parché el ga za rento l'indicasion de ła persóna, par exenpio tradisionalmente l'indicativo "disno (mi), te disni (ti), disnè (v.tri/v.tre)" o el condisional "disnarìa (mi), el disnarìa (eło), i disnarìa (łuri)" onde che ła final o el clìtico i identìfica in modo ciaro el sojeto del verbo.

Modi indefinìi tìpisi i xe:

• infinìo: ven. "magnar, saver, dormir" , lat. "amare, habere, audire"
• partisipio: ven. "magnà, savù(o) / savest(o), dormì(o)" , lat. "amatus, habĭtus, audītus"
• gerundio: ven. "magnando, savendo, dormendo , lat. "amandus, habendus, audiendus"
• gerundivo: lat. "amandum, habendum, audiendum"
• supin: lat. "amatum (a amar) , habĭtum (a aver) , audītum (a sentir)" , sved. "talat, funnit"

Anca i modi indefinìi i pol aver na fórma pasiva: par exenpio in latin gh'era un supin ativo (audītum = a sentir) difarente dal supin pasivo (audītu = a sentirse) e spéso anca el partispio el ga de łe difarense intrà ativo e pasivo.