Difarense intrà łe version de "Łéngua italiana"

L'itałian moderno el xe, cofà tute łe lengue nasionałi, un diałeto che xe riusío a inporse come łengua uficial de na rexonrejon molto pi granda de qûeła orixinal. In 'sto caso qua xe stà el diałeto '''fiorentin''', parlà a [[Firense]], a prevałer, no par raxon pułìtiche - come tante volte capitava - ma par el prestigio cultural che el gavéa. El [[Diałeto toscan|toscan]], e el fiorentin famoxo (in quanto incalcà de prestiti dal siciłian, fransexe e latin) in particołar, i jera in efeti ła łengua che ga scrito [[Dante Alighieri]], [[Francesco Petrarca]] e [[Giovanni Boccaccio]], considerai i tre scrituri itałiani pi grandi. Ła spinta finałe a definir scritura e gramàtica de l'itałian l'è rivà da Pietro Bembo inte el '500. No'l va mìa confuxo col [[tałian]] che invese el vien parlà in Sudamèrica.