Vitus Bering

Vitus Jonassen Bering (anca, manco coretamente, Behring; Horsens, agosto 1681–19 diçenbre 1741) l'è stà un navigador danexe al servisio de l'armada rusa, conosuo preso i marinai rusi come Ivan Ivanovich. L'è nato inte ła sità de Horsens in Danimarca e morto inte l'ìzoła de Bering, al łargo de ła penìzoła de Kamchatka.

Vitus Bering

Biografia
Nasimènto	(da) Vitus Jonassen Bering 5 de agosto del 1681 Horsens (Danemarca-Norveja)
Mòrte	8 de disenbre del 1741 (Zulian) (60 ani) Ixoła de Bering (Inpero ruso)
Càuxa de morte	Càuze nadurałi  (Scorbuto (it) )
Atività
Laóro	esplorator, ufisałe de marina, idrògrafo, marìtemo
Cariera miłitar
Lialtà	Inpero ruso
Unità miłitare	Marina Imperiale Russa (it)
Grado miłitare	commander-captain (en)
Partesipante in
1733	Seconda spedizione in Kamčatka (it)
24 de zenaro del 1725	Prima spedizione in Kamčatka (it)
Fameja
Spoxa	Anna Bering (en)
Zenitori	Vitus Bering (it) (prozio (it) )
Segno

Vitus Bering

I inisi

Dopo un viajo inte łe Indie, in tel 1703 el se aruoła inte ła marina rusa come sototenente, prestando servisio inte ła flota baltica durante ła grande goera del Nord e, tra el 1710 e el 1712, inte ła flota del mar de Azov a Taganrog durante ła goera ruso-turca. Spoxà co na dona rusa, in tel 1715 el fa na breve vixita a ła so sità natałe che no'l rivedrà mai più. Na serie de esplorasion łongo ła costa setentrionałe de l'Axia łe porta al so primo viajo in Kamchatka.

Prima spedision

In tel 1725, soto i auspici del governo ruso e de Piero el Grando, el va via tera a Okhotsk, l'atraversa el mar d'Okhotsk verso ła Kamchatka e el costruise ła nave Sviatoi Gavriil (in ruso San Gabriełe). A bordo de sta nave, in tel 1728, Bering el se dirixe verso nord, fin a catar el pasajo che separa ła Amèrica da l'Axia. Inte l'ano sucesivo el fa n'antro tentativo, fałio, par çercar tera a est. In sta ocaxion el cata de novo una de łe ìzołe Diomede (ìzoła Ratmanov), xa prima oservà da Dezhnev. Inte l'istà del 1730, Bering el torna a San Pieroburgo. Durante l'interminàbiłe viajo atraverso ła Siberia łongo tuto el continente axiatico el se mała seriamente e ghe more sinque fioi.

Seconda spedision

A Bering ghe vien in seguito comisionà n'antra spedision, che el łe riporta a Okhotsk in tel 1735. Co l'juto de do artixani łocałi, Makar Rogachev e Andrey Kozmin, el costruise do navi: ła Sviatoi Piotr (San Piero) e ła Sviatoi Pavel (San Paoło), co łe cuałi el salpa par fondar in tel 1740 l'insediamento de Petropavlovsk in Kamchatka. Da lì, el guida na spedision verso ła Mèrica del Nord in tel 1741. El verificarse de na tenpesta el separa parò łe do navi: Bering l'avista ła costa merdionałe de l'Ałaska e el xbarca su łe ìzołe Kayak o poco distante, mentre l'altra nave, capitanà da Aleksei Chirikov, ła riva fin a łe spiaie de ła Amèrica nordoçidentałe (l'arçipełago Aleksander de l'atual Ałaska). I viaji de Bering e Chirikov, considerè el più groso inpegno ruso par quanto riguarda l'esplorasion del nord del Paçifico, i'è conosui al dì d'ancó come ła Granda Esplorasion del Nord.

Bering l'è obligà a tornar a cauxa de łe averse condisioni. Durante el viajo de ritorno el se inbate in parte de łe ìzołe ałeutine. Uno dei so marinai el more e el vien sepełio su una de ste ìzołe, a łe cuałi vien dà el so nome (de ìzołe Shumagin). Bering el diventa masa małà par comandar ła so nave e l'è costreto a rifujarse su n'ìzoła dixabità parte del grupo de łe ìzołe Kommander (Komandorskiye Ostrova), a sudovest del mar de Bering. El 19 diçenbre 1741 Vitus Bering el more qua, forse de scorbuto, insieme co 28 marinai del so equipajo.

Riconosimento

El vałor de Bering no l'è stà riconosuo par tanti ani, fin a quando James Cook no el ga dimostrà ła so acuratesa de oservador. Al dì d'ancó, el streto de Bering, el mar de Bering e l'ìzoła de Bering i porta el so nome.

In tel 1946 dei caciatori de peliçe i cata i resti del so acanpamento, se dixe, inte ła baia de l'ìzoła de Avatca, in seguito ciamà ìzoła de Bering. L'è soło in tel 1991 che na spedision ruso-danexe ła serca e cata i resti de Bering, trasportandołi in Rusia par esar studiè. I exami ai denti no i ga parò individuà nisuna tracia de scorbuto. In tel 1992 i corpi de Bering e dei altri sinque marinai catè i'è stè riportè su l'ìzoła de Bering, ndoe i'è stè sepełii.

Ligamenti de fora

Altri progetti

• Wikimedia Commons

• Wikimedia Commons el detien imàjini o altri file so Vitus Bering
• el detien schemi gràfeghi so
• Bering, Vitus (in ruso)
• Storia de ła spedision de ła PBS
• Rexoconto de ła spedision ruso-danexe del 1991 che l'à catà ła tonba de Bering (in danexe) Archivià l'8 de zenaro 2007 in Internet Archive.

• L'atraversamento del streto de Bering Archivià il 13 de lujo 2019 in Internet Archive.

Riferimenti e bibliografia

• Encyclopædia Britannica Eleventh Edition
• Frost, Orcutt. Bering: The Russian Discovery of America. New Haven, CT: Yale University Press, 2003 (hardcover, ISBN 0-300-10059-0).
• Lauridsen, P. Bering og de Russiske Opdagelsesrejser (Copenhagen, 1885)
• Müller, G.F. Sammlung russischer Geschichten, vol. iii. (St Petersburg, 1758)
• Oliver, James A. The Bering Strait Crossing. UK: Information Architects, 2006 (hardcover ISBN 0-9546995-7-2, paperback ISBN 0-9546995-6-4)
• Under Vitus Bering's Command: New Perspectives on the Russian Kamchatka Expeditions (Beringiana, 1), edited by Natasha Okhotina Lind and Peter Ulf Møller. Aarhus: Aarhus University Press, 2002 (paperback, ISBN 87-7288-932-2).