Deodato (doze)

Ła version stabiłe ła xe stà verifegà el 13 maj 2024. Ghe xe canbiamenti a modèłi e/o file in sta version in atexa de revixion.

Teodato, o anca Diodato, Deodato, Deusdedit e sìmiłi (Venesia, ... – VIII sècoło), el ze stà, conforme ła tradision, el 4º doze de ła Repùblega de Venesia.

Infotaula de personaDeodato

Cànbia el vałor in Wikidata
Biografia
Nasimèntosèculo VIII Cànbia el vałor in Wikidata
Venèsia (Itàlia) Cànbia el vałor in Wikidata
Mortesèculo VIII (>755 (Gregorian)) Cànbia el vałor in Wikidata
Venèsia (Itàlia) Cànbia el vałor in Wikidata
4o Doxe
742 (Gregorian) – 755 (Gregorian)
← Orso (doxe)Galla (doge) →
Magister Militum de Venèsia

← Felice Corniola (it) TraduziGioviano Cepanico (it) Traduzi → Cànbia el vałor in Wikidata
Atività
Ocupasion
PerìodoEtà de mezo Cànbia el vałor in Wikidata
Fameja
PareOrso (doxe) Cànbia el vałor in Wikidata

Cànbia el vałor in Wikidata


Łe informasion so'l só conto łe deriva escluzivamente da'l cronaghista Giovanni Diacono, vivesto inte l'XI sècoło.

Biografia

canbia

Teodato el provenjiva da na nòbiłe fameja eracleense, fio de cuel'Orso che inte'l 726-727 el zera stà nominà dux dai Venèteghi in revolta contro l'inperador Leone III.

Dopo che A ze stà copà el pare (737) l'ezarca de Ravena el ga desidesto de afidarghe el governo a un magister militum in carga un soło ano e sernìo intrà parsonałità foreste, non fidandose de l'aristocrasia łocałe. Sorprendentemente, terso magister ze stà propio Teodato; el ze stà ełeto, fursi, parché el zera un sostenidor de'l governo bizantin, opure par sercar el pozo de ła nobiltà łocałe inte un dełicà momento cuando che i Łongobardi i menasava Ravena. Invero, ła sità ła ze stà concuistà prima de ła fine de'l só mandato.

Do ani drioman el ga canbià parte e el ga guidà ła conzura che ła ga roversà l'ùltemo magister Giovanni Fabriciaco e, forte de'l sostenjo de ła nobiltà, el se ga proclamà dux.

Da łe crònaghe A emerze in modo ciaro na neta divizion intrà un partìo eracleense, formà dai propietari terieri, e un partìo metamaucense, raprezentà dai comersianti maritemi. In realtà ła situasion ła ga dovesto èsar ben pì conplesa e confuza e Teodato, deso schierà co l'Inpero, deso sostenjidor de l'autonomia łocal, devenjùo a pati co i Łongobardi, el ghe ne ze ezenpio. Ła cosa ła ze confermada anca da l'ełesion de'l doze, avenjùa a Małamoco pur sendo eracleense. Łu médemo no'l gaveva intendesto reportar ła cavedal a Eracliana, retenjindo Małamoco pì fasilmente defendibiłe e, in cuanto porto miłitar inderisà a l' Adriàtego, pì diretamente cołegà co Bizansio. Teodato, infati, no'l gavaria mai considarà ła piena independensa de'l Dogado da l'Inpero.

Durando el só governo, fursi parché Venesia ła zera eła istesa menasada dai Łongobardi, el gaveva puzà senpre l'ezarcado. Nonostante łe fonti łe recorda racuanti momenti de tension, i Bizantini i gaveva n'opinion pozitiva revardo ła só połìtega, tanto el ze che i ghe gaveva conferìo el titoło de ypatus. Cuesto, tutavia, no'l ghe ga inpedìo ai Łongobardi de vansar: a'l tèrmene de'l só governo l'ezarcado el zera stà concuistà (751) e el Dogado el restava l'ùltemo resto de'l dominio bizantin in Itałia. Dopo de 'sto evento, el doze el ga tentà crear n'ałeansa tra łe do ùlteme forse antiłongobarde, come testimonia l'acordo razonzesto co papa Stefano II (754).

Ze vero anca che tra el 749 e el 756, overo durando el renjo de Astolfo i Venèteghi i gaveva tentà de mantenjir dei boni raporti co i Łongobardi. Inte i stesi ani de ła cazùa de Ravena, ze stà razonesto un acordo co'l sovran che'l ga reconosesto i confini de'l Dogado.

El pì inportante avenjimento de'l só dogado el ze stà parò ła fondasion de Brondoło, ancùo frasion de Cioza ai zbochi de'l Brenta, sentro fortifegà che'l gaveva el fin de deféndar Małamoco da łe tacade via tera provenjenti da sudovest (ma el podaria èsar visto anca in funsion antibizantina).

El governo de Teodato el ga termenà trazegamente inte'l 755 co na revolta de l'aristocrasia capegiada da Galla che'l ło ga fato inbarlumar. Ła data de morte ła resta sconosùa, cusì come no A se conose eventuałi desendenti.

Bibliografia

canbia

Gerhard Rösch, Deodato, in Dizionario biografico degli italiani, vol. 39, Roma, Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1991.



Gherardo Ortalli, Deusdedit, in Dizionario biografico degli italiani, vol. 39, Roma, Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 1991.




Altri projeti

canbia


Controło de autoritàVIAF (EN316739282 · GND (DE1023186225 · WorldCat Identities (EN316739282
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikipedia.org/w/index.php?title=Deodato_(doze)&oldid=1170030"