Modo finìo
In lenguìstica un modo finìo el xe na fórma verbałe che ła ga na indicasion de persóna.
L'indicativo l'è un clàsico modo finìo dato che el fa védar ła persóna del sojeto e calche volta anca queła del conpleménto ojeto direto de un verbo. Pol èserghe vari modi par segnar ła persóna: co finałi sul verbo come l'itałian o'l spagnoło, co pronomi o clìtici prima del verbo o co un sistema misto.
Par exenpio el vèneto el ga un sistema misto:
- 1ªsingołar/plurałe: disno ; disnémo/disnon/disnén (co na final)
- 3ªsingołar/plurałe: el / ła disna ; i / łe disna (con clìtico)
- 2ªsingołar/plurałe: te/ti disni , te/tu disna ; disnè (co clìtico e/o na final)
In irlandéxe:
- 1ªsing./plur.: tuigim , tuigimid (co na final: capiso, capimo/capémo)
- 3ªsing./plur.: tuigeann sé/si/siad (co pronome: el capise, i capise)
- 2ªsing./plur.: tuigeann tu/sibh (co pronome: te capisi, capì)
In svedéxe:
- 1ªsing./plur.: jag/vi talar (co pronome: parlo, parlémo)
- 3ªsing./plur.: han/hon/de talar (co pronome: el parla, i parla)
- 2ªsing./plur.: du/ni talar (co pronome: te parli, parlè)
I modi finìi pi tìpisi che se pol catar i ze indicativo, condisional, congiuntivo, inperativo e in serte łéngue otativo; in albanéxe ghe xe anca el modo amirativo par far łe esclamasion.