Stupinigi
Stupinigi (Stupinis in piemontexe) xe na frasion de çirca 200 abitanti del comun de Nichelino. A Stupinigi xe situà ła çełebre Pałasina de cassa, caołaoro costruìo da Filippo Juvarra, e el parco natural de Stupinigi che ospita anca el Castelvecchio di Stupinigi (Castelvecio), un casteło de l'epoca medieval che xe stà ła residensa dei marchesi Pallavicino.
Confina coi teritori dei comuni de Candiolo e Orbassano, a ła periferia sudoçidental deTurin.
 "Castelvecchio"  | |
| Pozision | |
|---|---|
| Stato | Itàłia |
| Rejon | Piemonte |
| Sità metropułitana | Sità metropułitana de Turin |
| Comuni de l'Itałia | Nichelino |
| Còdazi de identifegasion | |
| Còdaze postałe | 10040 |
| Fuzo oràrio | |
| Prefiso tełefònego | 011 |
|
| |
Storia
canbiaEl "casteło" ciamà "Castelvecchio" inte'l 1439 el ze stà abità dai Savoia-Acaia che i ghe ło ga vendùo a'l marcheze Rolando Pallavicino. Inte'l 1563 ła proprietà ła ze cedùa a Emanuele Filiberto, co 'st'altro el ga trasferìo ła cavedal de'l Ducato de Savoia da Chambery a Torin. Po' Emanuele Filiberto el ghe dona Stupinigi a l'Ordene dei Santi Maurisio e Lazaro, conosùo ancùo come Órdene Maurisian (Ordine Mauriziano).
Inte'l 1729 Vittorio Amedeo II, inte ła vesta de Zeneral Grando Mestro de l'Órdene, el deside ła costrusion de ła atual Pałasina cofà rezidensa de ła fameja reałe e de ła nobiltà torineza durando łe batùe de casa. Inte'l 1832 ła Pałasina ła pasa a ła famegia real, inte'l 1919 ła ze cedùa a'l Demanio statal, e inte'l 1925 la torna a l'Órdene, cusì come łe proprietà sircostante.
La frasion ła ze separada da'l teritorio comunal de Vinovo e zontada a cueło de Nichełino el 1° zenaro 1869. Ła Pałasina de casa ła ze in restauro da'l 1987. Su 'st'altra e su l'adeguamento de'l muzeo A ghe łaora i architeti Roberto Gabetti (1925- 2000), Aimaro Oreglia d'Isola e Maurizio Momo.
El parco
canbiaEl Parco natural de Stupinigi el ze stà istituìo inte'l 1991 e el se estende par 1732 etari, zontándoghe anca zone agricołe e boscàe. Oltra a'l teritorio de Nichełino interesa anca parte de cuei dei comuni che ghe confina de Candioło e Orbassano. I servi i ze sparìi da più de un sècoło, ma l'area ła ze oncora popołà da schirati, moscardini, volpe, donołe, fuìne, łiévori, e tanti tipi de vołatiłi, intra i cuałi A ghe ze la sigonja bianca. El ze cołegà a'l Parco fluvial de'l Po de Torino Sud e a Pineroło da do piste siclabiłe.
Note
canbia
Bibliografia
canbia- Roberto Baffert e Francesco Fenoglio, Castelvecchio di Stupinigi : storia e trasformazioni, Cavallermaggiore, Centro Stampa, 1998, ISBN 88-86637-10-1
- Carlo Balma Mion, "Lodovico Bò, (1721-1800). Misuratore, soprastante, architetto",Trento, UNI Service 2007, ISBN 978-88-6178-060-6
Voxe łigàe
canbiaAltri progeti
canbia
Wikimedia Commons el detien imàjini o altri file so Stupinigi
el detien schemi gràfeghi so
Łigamenti foresti
canbia- Lege rejonałe de istitusion del Parco de Stupinigi, 1992
- Sito del Parco de Stupinigi
| Controło de autorità | VIAF (EN) 153706759 · LCCN (EN) n88029352 · GND (DE) 4327425-0 · BNF (FR) cb121406452 (data) · WorldCat Identities (EN) n88-029352 |
|---|